Por la noche te espero
en la celosía.
Suena la sirena.
Los perros ya no ladran
en lo oscuro.
Debes partir a lo desconocido.
Allí te aguarda la aventura
de la quimera prodigiosa.
Pero yo permanezco tras los muros,
donde mirarnos sin velos,
ahora que los relojes ya no existen.
Al alba tú me esperas
en el jardín secreto.
Es muy temprano.
Hay gatos escondidos.
Debo encontrar
el antídoto contra la desmemoria.
Continúas respirándome
en el campo oculto,
mientras las horas pasan
imperceptiblemente.
Ana Muela Sopeña
18 comentarios:
Esperar tras la celosía debe ser una infracción. Pero ¿a qué lado de la celosía está cada cual? He ahí el dilema.
Un poema precioso que nos deja pensando bastante y la foto de arriba que parece también ser parte , una belleza...Habria que preguntar indiscretamente.."A quien estas esperando por allí? .. querida Ana, tus letras siempre son mágicas y reflejo de la buena poesia , en donde da gusto sentarse en esa banquito pintoresco que nos has dejado, a leerte! Besos
Ese antídoto contra la desmemoria, con o sin celosía, seguramente no se precisa. Pero es un poema precioso
Un abrazo
Precioso o teu poema, Ana!
Te digo que não há paredes que impeçam um encontro de amor...apesar dos gatos escondidos!
Un abrazo!
Ahora que los relojes ya no existen...
Tengo amor-odio con esa sensación... de falta de tiempo, ahora que lo tengo todo.
Besos.
Ana querida ya se agotan
las palabras para decirte
la belleza que encierran
tus letras.
Besitos dulces
Siby
La belleza que dibujas con tus palabras se transmite al alma de los que te leemos, que la delicadeza y tu magia jamas se agoten amiga Ana, felicidades
Infracción, sí.
Hemos llegado a un mundo en el que para el ciudadano de a pie todo es una infracción mientras que para los políticos nada es una infracción. Curioso, sí.
Gracias, Eli:
Me alegra saberte como lectora.
Un beso enorme
Ah... la desmemoria...
Un beso
Gracias, Albino, por tu presencia entre estos versos.
Un abrazo
Intenso lo que dices, Laura.
Un beso
Muchas gracias, Siby, por tu aprecio poético.
Besitos
Agradezco tus palabras, Jorge:
Un beso
És un poema molt misteriós, però jo hi observo algunes coses. La "celosía" és una bona imatge sobre el confinament. Els rellotges ja no existeixen perquè tot es para amb el toc de queda, amb la sirena metàforica que l'anuncia.
Disculpa que provi d'interpretar-lo, és per deformació amateur, si ja no professional.
Sugerente.
Nos acostumbraremos a esta nueva forma de vivir?... De comunicar, se sentir, tal vez, hasta de amar?...
Abrazo, Ana
Sí, Helena:
Son metáforas de la situación actual.
Muy buenas tus percepciones.
Un fuerte abrazo, amiga
Yo creo que no, Soco:
Son cosas contranatura. No respirar, no relacionarse, no abrazarse, no tocarse, no ligar, no salir de noche, no reunirse. Todo es contranatura...
No nos acostumbraremos...
Un beso
Publicar un comentario