En la noche te recibo
con los besos invisibles
y las manos de mil sueños
bajo la lluvia y el trueno.
Tu mirada de neblina
en la piel de arena blanca.
En tu corazón de hielo
vive también la locura.
Cuando camino sin norte
en visiones no te olvido,
aunque la nieve de invierno
congela ni alma herida.
Eres paisaje del frío,
te disuelves con la luna
y te proteges del sol
y tu sombra me hace daño.
Eres luz roja en las calles
deambulando entre edificios
con semáforos abiertos,
caminando a paso rápido.
Las imágenes de árboles
me llevan hacia otro tiempo
cuando yo era tu objetivo
y tú mi duende encantado.
Ana Muela Sopeña
-----
NA NOITE
Na noite eu te recebo
com os beijos invisíveis
e as mãos de mil sonhos
baixo a chuva e o trovão.
O teu olhar do nevoeiro
na pele de areia branca.
No teu coração de gelo
vive também a loucura
Quando caminho sem norte
em visões não te esqueço,
embora a neve de inverno
gela a minha alma ferida.
Tu és paisagem do frio,
te dissolves com a lua
e te proteges do sol
e a tua sombra me faz dano.
Nas ruas és luz vermelha
deambulando entre edifícios
com semáforos abertos
caminhando a passo rápido.
As imagens de umas árvores
levam-me para outro tempo
quando eu era o teu objetivo
e tu o meu duende encantado.
Ana Muela Sopeña
14 comentarios:
Ana!
Muy belo. Gostei muito!
O teu poema, é um vaguear no céu ensombrado da noite, fluindo vermelho e intenso,
com beijos invisíveis, na busca do duende encantado.
Un beso!
Que no falte la imaginación nocturna, de desvelar los beso que un día fueron. Muy bonitos versos.
Un abrazo, Ana
Cuando caminas sin norte inevitablemente detectas versos inolvidables y arribas a poemas que inspiran...
Abrazo agradecido.
Me alegra mucho, Albino, que el poema te haya gustado.
Muitos beijos
Agradezco un montón tus palabras,Albada:
Un beso grande
Es un placer verte enredado a mis versos, Carlos:
Un beso
Mi amiga Ana, cuanta lindura se destejen en tus palabras
me encanta toda esa belleza dentro de tus poemas.
Besitos dulces
Siby
Gracias, Siby:
Es bonito eso que dices de la lindura.
Besitos de diciembre
Aquí ha comenzado el frío...
La noche esta llena de magia y trae consigo miles de encantos, una belleza tu poema amiga Ana, cuídate mucho y no dejes de sonreír.
Me encanta esta creatividad donde te explayas de una manera genuina y trenzas espectaculares versos. Te voy a dejar la traducción al gallego que es muy similar al portugués, solo para que veas que no hay tanta diferencia. Más la hay.
Pola noite recíbote
cos bicos invisibles
e as mans de mil soños
baixo a chuvia e o trono.
A túa mirada de néboa
sobre a pel de area branca.
No teu corazón de xeo
tamén vive unha tolemia.
Cando camiño sen norte
en visións non te esquezo,
aínda que neve de inverno
conxelar ningunha alma ferida.
Es unha paisaxe do frío
disólvese coa lúa
e protéxeste do sol
e a túa sombra dóeme.
Es unha luz vermella nas rúas
deambulando entre edificios
con semáforos abertos,
camiñando a un ritmo acelerado.
Imaxes de árbores
lévanme a outro tempo
cando era o teu obxectivo
e ti o meu trasno encantado.
Ana Muela Sopeña
Perdona que ocupa más de lo habitual en tu espacio, pero me pareció que debía hacerlo para ver esa pequeña diferencia de la que te hablo.
Abrazos con cariño y a seguir con esa creatividad, Ana.
Gracias, Jorge, me alegra saber que te ha gustado.
Un beso enorme
Qué bonito en gallego, Joaquín:
Un beso enorme y agradecido...
Camino sin norte hasta encontrarte, sigo intentándolo.
Besos Ana.
Hola, Laura:
Gracias por brindarme tus palabras.
Besos a montones
Publicar un comentario